Δύο μονά ή ένα διπλό;

Room with a view (1985)

«Δύο μονά η ένα διπλό;» Τα μικρά κεχριμπαρένια μάτια του υπαλλήλου πηδούσαν ανήσυχα δεξιά και αριστερά.
Έχω ως αρχή να μην απαντώ ποτέ στους υπαλλήλους των ξενοδοχείων. Φοβάμαι την λάθος ερώτηση.
Έτσι απάντησα με ένα διφορούμενο νεύμα που ήμουν σίγουρη πως θα το ερμήνευε όπως τον βόλευε..
«Για τώρα ή για πάντα θέλετε το δωμάτιο;» συνέχισε αυτός χωρίς να μπορεί να εστιάσει το βλέμμα του επάνω μας.
«Πόσων χρόνων είστε;» τον ρώτησα αυστηρά. «Δεν ξέρετε πως το πάντα ειναι άμμος»; Κατάλαβα πως τον αιφνιδίασα.
Ο διευθυντής από μέσα γέλασε ηχηρά.. Συμπλήρωνε κάποιες καταστάσεις ανθρώπων που σήμερα αγνοούνται, αλλά που κάποτε πέρασαν απ’ το ξενοδοχείο..
«Πρέπει τότε να αφήσετε μια ταυτότητα. Το απαιτεί ο κανονισμός». Ένιωσα το πείσμα του στον τόνο της φωνής του.
Είχα πολλές κι έτσι μου ήταν εύκολο να αφήνω μερικές όταν μου το ζητούσαν. Άφησα την πιο ανώδυνη λοιπόν επάνω στο γραφείο του και αυτός μου έκλεισε το μάτι.
«Γυναίκα καπετάνιος» γέλασε. « Καμία τύχη με την λευκή φάλαινα;»
«Από τους πελάτες σας» αντιρώτησα περνώντας στην αντεπίθεση, «υπάρχει κάποιος που να έμεινε;»
Με κοίταξε τότε με δυο μάτια τρύπες, όπως αυτές που αφήνουν οι μετεωρίτες που πέφτουν στην γη. Κρατήθηκα για να μην πέσω μέσα τους.
«Το δωμάτιο είναι ευρύχωρο», προθυμοποιήθηκε και ξαφνικά η φωνή του έγινε ευγενικά τυπική, όπως όταν ανακοινώνει το μενού του δείπνου.
Δεν απάντησα σ’ αυτό. Γιατί όλα τα δωμάτια ξενοδοχείων είναι πάντα ένα και πάντα το ίδιο. Αυτό το ξέρουν όλοι υπάλληλοι, πελάτες, διευθυντές.
Και όλοι προσποιούνται πως το αγνοούν. Έπαιξα με τους κανόνες του παιχνιδιού.
«Τι θέα έχει»; Ρώτησα σαν να μην ήξερα.
«Βλέπει όπως πάντα στον γκρεμό» πετάχτηκε ο διευθυντής από μέσα και σκούπισε το ιδρωμένο του μέτωπο.