Συνεντεύξεις

(συνέντευξη στην Ελένη Ζάχαρη για τα "Λόγων Παίγνια")



  Καλή εβδομάδα σε όλους μας ! Πάλι εδώ μετά το Γκάζι, παρά την βροχή – όχι δε λιώσαμε ούτε εμείς ούτε οι Χαρταετοί – είμαστε όλοι «Μαζί» πιο δυνατοί, πιο χαρούμενοι, πιο ευεργετημένοι από την συνάντηση των συντακτών μεταξύ μας και με εσάς , που όλα πια τα τολμάμε! Ευχαριστούμε όλους όσοι ήρθατε , όσοι δεν ήρθατε και ήσασταν εκεί με τη σκέψη σας , όσοι ακούγατε ραδιοφωνικά «Λόγων Παίγνια»…ευχαριστούμε…Ευχαριστούμε «Από Καρδιάς» όσους συνετέλεσαν στο να πάει καλά η συζήτηση με τη Χλόη Κουτσουμπέλη που γινόταν ζωντανά – δεν σας κρύβω ότι είχα αγωνία – ευχαριστούμε πολύ την ίδια τη Χλόη Κουτσουμπέλη για τη γλυκιά παρουσία της, για την αγάπη που μας έδειξε και την τιμή που μας έκανε με το να παρευρεθεί στην πρώτη μας παρουσίαση με όλες τις δυσκολίες του καιρού αλλά με το χαμόγελο ζωγραφισμένο.
Να πω – πριν διαβάσετε τη συνέντευξη – πως ξεκινήσαμε να πούμε πράγματα που θα συμπλήρωναν τις ερωτήσεις…αμ’ έλα που εμένα δε μου έφταναν αυτά που είπε…κι αυτά που τη ρώτησα μου φάνηκαν λίγα! Έτσι ,όλοι ανεξαιρέτως, θα διαβάσετε κάτι καινούργιο…σας ορκίζομαι πως για όλα «φταίει» η Χλόη!!! Μα πώς μπορείς , όταν αρχίζεις να τη γνωρίζεις στο βάθος, να την αφήσεις έτσι;;; Ε;;; 

-Μετά τη ζωντανή παρουσίαση του περιοδικού και την "Από καρδιάς" συζήτηση με την Χλόη, όσα δεν είπαμε, δεν προλάβαμε να πούμε ή δεν είχαμε το χρόνο να πούμε όπως θα θέλαμε, θα σας τα πούμε στην γραπτή μας συζήτηση. Όσοι ήσασταν μαζί μας είχατε, όπως κι εμείς, τη χαρά να ακούσετε δια ζώσης τη Χλόη να μιλά με ειλικρίνεια και ζεστασιά
Χλόη, αφού σε ξανά - ευχαριστήσω για την παρουσία σου, να σε ευχαριστήσω και για την προθυμία σου να ολοκληρώσουμε ή μάλλον να ξαναπούμε μερικά πράγματα και να ολοκληρώσουμε την υπέροχη συζήτησή μας στο Red Dot!
-Ελένη μου η δημόσια αυτή συζήτησή μας ήταν για μένα μία πολύ γόνιμη εμπειρία, την ευχαριστήθηκα πολύ. Είμαι στην διάθεσή σου λοιπόν.
-Θα ήθελα να σε ρωτήσω για την Χλόη στην παιδική και στην εφηβική ηλικία της, τότε που διαμορφώνεται η σκέψη, ο χαρακτήρας και μάλλον φαίνονται τα πρώτα σπαράγματα του ταλέντου...Πώς ήταν η Χλόη και πόσο ποιήτρια υπήρξε ή ποιητική ύπαρξη;
-Στο Δημοτικό ένας δάσκαλος, ο κύριος Ματζίρας, με ενθάρρυνε πολύ στο γράψιμο, τότε στην Πέμπτη Δημοτικού γράφω το πρώτο μου ποίημα. Εκεί είσαι, μου λέει αυτός ο εμπνευσμένος δάσκαλος, συνέχισε. Και συνέχισα. Στο Γυμνάσιο μία καθηγήτρια, η Σούλα Μπαγλάνη, σύζυγος του ποιητή Βάγιου Μπαγλάνη, στέκεται δίπλα μου, με συστήνει στον εκδοτικό οίκο Εγνατία όπου στα είκοσι δύο μου χρόνια εκδίδω την πρώτη ποιητική μου συλλογή που περιλαμβάνει όμως ποιήματα που έγραφα από τα δέκα έξι μου χρόνια. Υπήρξα τυχερή και χρωστώ ευγνωμοσύνη στους δύο αυτούς ανθρώπους που με βοήθησαν. Έγραφα για να ξεφύγω από μια πραγματικότητα που με πλήγωνε. Ήταν για μένα επιβίωση
-Είναι συναρπαγή η ποίηση, ειδικά όταν ξεκινάς από νωρίς να χάνεσαι μέσα σ' αυτή, είναι όντως ένας τρόπος επιβίωσης. Τι θα μπορούσε να πληγώνει ένα κορίτσι , μια γυναίκα στη συνέχεια, τόσο μικρής ηλικίας;
-Υπήρξε ένα τραύμα στο οποίο επανέρχομαι με πολλούς τρόπους μέσα στην γραφή μου. Η πρώτη ύλη εξάλλου είναι ο πόνος.
-Αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί ο πόνος τροφοδοτεί την ποίηση κι όχι τόσο η χαρά, η ευθυμία, ακόμα κι ο έρωτας στις κορυφαίες στιγμές του εκφράζεται γραπτά με πόνο.. το κάνω κι εγώ, το κάνουν όλοι όσοι γράφουν τελικά. "Στα "χαμένα" της ψυχής στοιχειώνουν οι θύμησες.. ευτυχώς οι πληγές όταν πιάσουν κρούστα, γλυκά στάζουν συναισθήματα, ΛΕΞΕΙΣ"...Διάβασα πως δικά σου λόγια είναι...
-Θα μπορούσαν να είναι. Ο πόνος είναι πύλη και πέρασμα. Τα τρία Π.
-Που σημαίνουν, σε μια πιο βαθιά ανάλυση;
-Σημαίνει ότι αν κάτι μας ωριμάζει και μας πάει μπροστά είναι ο πόνος, έτσι μεγαλώνουμε, έτσι δημιουργούμε.
-Θα σε ξαναπάρω λίγο από τις σκέψεις αυτές και θα σε πάω στα φοιτητικά χρόνια.. Νομική...Σχολή με έντονο πολιτικό χαρακτήρα , επιδρά σ' εσένα αυτό ή από νωρίς είχες πολιτικές και ιδεολογικές ευαισθησίες;
-Λοιπόν, ήδη από το δεύτερο έτος της Νομικής προσλαμβάνομαι στην Τράπεζα και αμέσως μπαίνω στην Κόβα Τραπεζοϋπαλλήλων του ΚΚΕ Εσωτερικού. Παράλληλα συνδικαλίζομαι και απεργώ. Ήταν τότε μία φωτεινή περίοδος του εργατικού κινήματος και η ΟΤΟΕ, η ομοσπονδία των τραπεζοϋπαλλήλων, έπαιζε έναν ισχυρό ρόλο στο εργατικό κίνημα. Είχα ήδη λοιπόν πολιτικές και ιδεολογικές ευαισθησίες που εκφράστηκαν και με την στράτευσή μου στον χώρο της αριστεράς.
-Αυτό επιδρά στην ποιητική έκφρασή σου , υπό την έννοια πια της "στρατευμένης" λεγόμενης ποίησης, ή πάντα ο προβληματισμός είχε σημεία αναφοράς κοινωνικά;
-Όχι,η ποίησή μου δεν είναι στρατευμένη, είναι περισσότερο υπαρξιακή. Ο προβληματισμός μου έχει κοινωνικά σημεία αναφοράς, στην ποίηση με ενδιαφέρει η πηγή, το πρωταρχικό, αταβιστικό ερέθισμα, πότε ερωτεύτηκε ο άνθρωπος για πρώτη φορά, τι έγραφε στις σπηλιές, πότε έγραψε το πρώτο ποίημα, τότε που φοβόταν, τότε που καθόταν δίπλα στην φωτιά, με ενδιαφέρουν όλοι αυτοί οι αιώνες που μεσολάβησαν από τότε, τι άλλαξαν στα πρωταρχικά αυτά ζητήματα του έρωτα και του θανάτου.
-Αυτά ήταν πάντα ερεθίσματα για σένα; Θέλω να πω, σε απασχολούσαν και στα εφηβικά και πρώτα νεανικά ποιήματά σου;
-Ανατρέχοντας στην πρώτη ποιητική μου συλλογή βλέπω ότι τα θέματα έχουν να κάνουν με την μοναξιά και την απομόνωση, με τις σχέσεις σιωπής, με την αποξένωση, με τον έρωτα, με την κοινωνική δικαιοσύνη.
-Εκείνο που διακρίνει κανείς διαβάζοντάς σε είναι ο λιτός τρόπος έκφρασης - και δεν αναφέρομαι σε απουσία εικόνων ή σχημάτων - λείπει η περίπλοκη γλώσσα, αγγίζεις την ψυχή του αναγνώστη σου και μεταγγίζεις την αγωνία σου που, τελικά, είναι και δική του. Είσαι άμεση. Είναι σκοπός αυτό ή ανάγκη της Χλόης;
Ναι είναι πρωταρχικός σκοπός. Θεωρώ ότι η ποίηση ειδικά και η τέχνη γενικά πρέπει να αγγίζει τον αποδέκτη της, πρέπει να τον διαπερνά, να τον λιώνει, να τον αλλάζει, να ταυτίζεται, να αναγνωρίζει παλιά κομμάτια του, να ανακαλύπτει καινούργια. Τότε θεωρώ ότι ένα ποίημα βέλος πέτυχε τον στόχο του.
-Με ποιες αφορμές γράφεις; Ξεκινάς ποτέ ένα ποίημα θέλοντας να εκφράσεις "Κάτι" μέσα απ' αυτό ή αφήνεσαι στην έμπνευση; Και μια και σε ρωτώ εδώ για τον τρόπο γραφής σου , να σου κάνω και μια τυπικά κοινότοπη ερώτηση : Έχεις κατά νου και συγκεκριμένη τεχνική; Το παιδεύεις αυτό που γράφεις;
-Το ποίημα έρχεται και με βρίσκει. Είναι ελάχιστες οι φορές που γράφω για να εκφράσω κάτι. Το ποίημα καραδοκεί ως αιλουροειδές και την κατάλληλη στιγμή επιτίθεται. Δυστυχώς δεν έχει ωράριο ή κανονικότητα. Μπορεί να συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Γι αυτό συνήθως πάντα κυκλοφορώ με ένα μπλοκάκι και ένα στυλό έτοιμη για όλα. Σπάνια όμως το ποίημα βγαίνει έτοιμο, μου έχει συμβεί ελάχιστες φορές ως τώρα και τότε ξέρω ότι είναι αληθινά καλό. Συνήθως το ποίημα χρειάζεται δουλειά και παίδεμα για να πάρει την τελική του μορφή.
-Ως προς την τεχνική; Υπήρξε κάποια "σχολή" που να εξέφρασε ποτέ τη Χλόη; Να την συγκίνησε; Είναι αντίστοιχη σχεδόν ερώτηση με την ερώτηση για τις "συμβάσεις"...υπακούς σε τεχνικούς κανόνες; Προσωπικά συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό του "αιλουροειδούς"...
-Όχι δεν ακολουθώ καμία σχολή ούτε υπακούω σε τεχνικούς κανόνες. Προσπαθώ όμως να είμαι λιτή, αφαιρετική και υπαινικτική γιατί θεωρώ ότι αυτά τα τρία χαρακτηριστικά ταιριάζουν στην ποίηση. Προσπαθώ επίσης να χτίζω πάντα ένα ετοιμόρροπο σκαλοπάτι παγίδα στο ποίημα για να γλιστράει ο αναγνώστης στο κενό. Αυτή η έκπληξη, η ανατροπή νομίζω πως είναι απαραίτητη γιατί το ποίημα δεν είναι προορισμένο να δημιουργεί ασφάλεια στον αναγνώστη αντίθετα πρέπει να τον βυθίζει στην άβυσσο του είναι του.
-Ξέρεις , άλλοι επιδιώκοντας αυτό επιτυγχάνουν απλώς ετοιμόρροπα ποιήματα∙ είναι πολύ σημαντικό να προκαλείς τον αναγνώστη σου, εκεί που νομίζει πως σε κατάλαβε στην πρώτη ματιά  να λέει, «αποκλείεται», να ξαναψάχνει και να χάνεται στο ποίημα και στον εαυτό του...... Γυναίκα! Σε ρώτησα και στην ζωντανή μας συζήτηση μα σαφώς θα ξαναρωτήσω.. Τι σε οδηγεί σ' αυτή την απόλυτα γυναικεία διάσταση της ποίησής σου; Δεν μιλώ για φεμινισμό, ας μου επιτρέψεις μια προσωπική κρίση, δεν διακρίνω κάτι τέτοιο.. μα κάτι πολύ βαθύ, πολύ ισχυρό..

-Έχεις δίκιο Ελένη μου. Είναι πιο βαθύ.
Είναι μια βουτιά στο βάθος της ύπαρξής μας, μέσα στην Γυναίκα, στην κάθε γυναίκα νομίζω ότι κρύβεται η πρωταρχική μητέρα θεά, η γονιμότητα και η καταστροφή, το τέλος και η αρχή. Παίρνω αρχετυπικές μορφές όπως η Πηνελόπη, η Αντιγόνη, η Περσεφόνη, η Ιφιγένεια και τις φωτίζω, τις δικαιώνω, τις αναδεικνύω γιατί μέσα από αυτές θέλω να διατυμπανίσω την περηφάνια και την αξιοπρέπεια του φύλου μας και αυτό πολύ σωστά διέκρινες, δεν έχει να κάνει με τον φεμινισμό, έχει να κάνει με την ανθρώπινη αλλά και φυσική διάσταση της γυναίκας, που είναι χθόνια και θεϊκή ταυτόχρονα. Και ,όπως είπα και δημόσια ,αγαπώ τις γυναίκες περισσότερο από τους άντρες. 
-Μου αρέσει στα πεζά σου ο τρόπος "διαχείρισης" των ηρώων σου και κυρίως των γυναικών. Δεν διστάζεις καθόλου να αφήσεις τον ήρωά σου να δείξει πόσο άνθρωπος είναι, πόσο αδύναμος καμιά φορά να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να γευτεί έναν έρωτα ας πούμε. Μ' αρέσει αυτή η ειλικρίνεια που αναλογικά υπάρχει και στον τρόπο έκφρασής σου απέναντι στους ανθρώπους! Είσαι ψυχογράφος..
-Με ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι, κάτω όμως από την επιδερμίδα τους, πίσω από την επιφάνεια, με ενδιαφέρει το σκοτεινό τους κομμάτι, τα πάθη και οι αδυναμίες τους και αυτό προσπαθώ να δείξω στα διηγήματά μου. Χαίρομαι που σου αρέσει αυτός ο ψυχαναλυτικός και διεισδυτικός μου τρόπος, κάποιοι άνθρωποι τον φοβούνται και μου το εκφράζουν.
-Χλόη, το διαδίκτυο, μια και μιλάμε για ανθρώπους και μια και σ' αυτό δρούμε, επηρεάζει αφενός την ποίηση και αφετέρου τις ανθρώπινες σχέσεις και πώς;
-Το διαδίκτυο θα έπρεπε να είναι αυτό που στόχευε αρχικά, δηλαδή μία μορφή κοινωνικής δικτύωσης που θα έφερνε κοντά τους ανθρώπους. Που θα ήταν αφορμή δηλαδή για να γνωριστούν σε ένα πραγματικό χρόνο και τόπο. Που δεν θα αντικαθιστούσε όμως την αληθινή ζωή. Που δεν θα αντικαθιστούσε τις αληθινές σχέσεις. Που δεν θα έφερνε περισσότερη μοναξιά και απόγνωση. Που δεν θα αποτελούσε άλλοθι για να μην ζούμε. Όταν λοιπόν καταφέρνουμε να κατανοήσουμε ότι το fbook για παράδειγμα είναι ένα παιχνίδι για ενήλικες αλλά δεν είναι η αληθινή ζωή, ότι οι άνθρωποι δεν είναι φαντάσματα ή σκιές αλλά έχουν σάρκα και οστά, και ότι η εικονική πραγματικότητα είναι ένα κομμάτι μόνο, το πιο φασματικό της ανθρώπινης επαφής, τότε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τις σωστές ισορροπίες. Αυτά σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις.
Για την ποίηση ειδικά νομίζω ότι το διαδίκτυο την προωθεί, την αναδεικνύει, την διαδίδει, την μεταδίδει και αυτό είναι πολύ σημαντικό και αξιοπρόσεκτο!
- Χλόη, πόσες και ποιες συλλογές έχεις εκδώσει ως σήμερα; 
- Οι συλλογές είναι έξι: Σχέσεις Σιωπής 1984, η νύχτα είναι μια φάλαινα 1990, Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα 2004, η Λίμνη ο Κήπος και η Απώλεια 2006 η Αλεπού και ο κόκκινος χορός 2009 και η τελευταία Στον Αρχαίο Κόσμο βραδιάζει πια νωρίς 2012
- "Η νύχτα είναι φάλαινα"...ξέρω, σε πάω πίσω, μα αυτός ο τίτλος μου προκάλεσε έναν οξύ πόνο. Τι μπορεί να κάνει τη νύχτα φάλαινα;
-Η ποιητική συλλογή, η δεύτερη κατά σειρά με τίτλο Η ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΑΛΑΙΝΑ εκδόθηκε το 1990 σε μία εποχή που μου άρεζε πολύ περισσότερο η νύχτα από την ημέρα, μου άρεζε να κρύβομαι μέσα στην μαλακή κοιλιά του κήτους νύχτα, να γλιστρώ στα νερά του σκοταδιού, να αφήνομαι, να πίνω, να ερωτεύομαι, αυτό το θηλαστικό η φάλαινα, ογκώδης και βελούδινη μου θύμιζε την νύχτα. Και παράλληλα το ασυνείδητο, όπως η φάλαινα κατάπινε τον Πινόκιο στο παραμύθι έτσι με κατάπινε και εμένα η νύχτα, παραδινόμουν σ' αυτήν και χανόμουν μέσα της κι αυτό ήταν απελευθέρωση και λύτρωση ταυτόχρονα για μένα.
-Είναι η νύχτα για τον καθένα μια διαφορετική κατάσταση...Στην τελευταία ποιητική συλλογή, της οποίας τον τίτλο σχολίασες και στην συζήτησή μας, "βραδιάζει νωρίς" λες στον αρχαίο κόσμο...Εκτός από τον αποσυμβολισμό του τίτλου μου προκλήθηκε και μια άλλη απορία, υπάρχουν αρχέτυπα στα ποιήματα αυτής της συλλογής; Τι είναι αυτό που τα ενώνει κάτω από τον τίτλο;
-Λοιπόν για την συλλογή ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΚΟΣΜΟ ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ ΠΙΑ ΝΩΡΙΣ. ναι υπάρχουν αρχέτυπα και σ' αυτήν. Και εδώ οι ήρωες όμως και οι ηρωίδες, ο Οδυσσέας, η Αντιγόνη, η Πηνελόπη συμπεριφέρονται όπως οι άνθρωποι του σήμερα, με τις αδυναμίες και τα ελαττώματα των θνητών, έτσι ώστε γεφυρώνεται ο χρόνος, το πριν και το τώρα συναντώνται και οι αρχαίες μορφές ενώ κρατούν τα βασικά τους χαρακτηριστικά γίνονται οικείοι στον αναγνώστη όπως οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και είναι περσόνες ή μάσκες μέσα από τις οποίες προσπαθώ να δείξω μία πραγματικότητα.
-Η γυναίκα που πετάει τη μάσκα της και καταρρέει ένας ολόκληρος κόσμος είναι ένα ποίημα που λάτρεψα, με τον λιτό τίτλο «Η Παράσταση» ∙ οι άνθρωποι ζούμε με μάσκες; Κι αν τις πετάξουμε τι θα καταρρεύσει;
-Ναι οι άνθρωποι φορούμε μάσκες και παίζουμε διαρκώς ρόλους γιατί φοβόμαστε ότι αν δείξουμε το αληθινό μας πρόσωπο οι άλλοι θα μας απορρίψουν, φοβόμαστε να δείξουμε την αδυναμία, τον φόβο, την ανάγκη, κι διαιωνίζουμε ένα μοτίβο, έναν μύθο που έχει επιλέξει ο καθένας μας για να ζει και πολλές φορές αποδίδουμε και έναν συγκεκριμένο ρόλο και στους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε, υπάρχουν άνθρωποι για παράδειγμα που επιλέγουν τον ρόλο του θύματος και αυτόματα δίνουν στον άλλο τον ρόλο του θύτη, άσχετα αν ο άλλος είναι διατεθειμένος ή όχι να παίξει αυτόν τον ρόλο.
-Θα έλεγες πως αυτή η συλλογή είναι η αποκρυστάλλωση της άποψής σου για τον κόσμο; Της θέσης σου απέναντι στην Ποίηση; 
-θα έλεγα ότι είναι ίσως η πιο συμπυκνωμένη και ουσιαστική μου συλλογή, η πιο ώριμη και επομένως ναι και με την πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη για τον κόσμο και την ποίηση. Γράφω πια με πιο αιχμηρούς κονδυλοφόρους. Και γνωρίζω ότι στην στροφή μας περιμένει το μαύρο γάντι που θα διαδεχτεί το λευκό.
-Ένα πράγμα δεν σε ρώτησα κι αυτό όχι σκόπιμα αλλά είναι τόσο ενδιαφέροντα όλα όσα λες που μου ξεφεύγουν κι άλλα τόσα! Έρωτας...Συμπαντική και αρχέγονη δύναμη. Για σένα και για την ποίησή σου;
-Μου άρεσαν πολύ τα δύο αυτά επίθετα, με εκφράζουν απόλυτα. Συμπαντική και αρχέγονη δύναμη, κινητήρια, μας εξουσιάζει απόλυτα, είναι το αντιστάθμισμα του θανάτου, ο άλλος πόλος του, η μόνη παρηγορία απέναντι στο παράλογο της ημερομηνίας λήξης μας. Είναι το κόκκινο χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μας.
-«Από τα δέκα λευκά άνθη πορτοκαλιάς μόνο ένα στα δέκα καταλήγει πορτοκάλι. Ποίηση είναι οι υπόλοιποι εννέα μικροί θάνατοι».
Φράση από την τελευταία συλλογή, αγαπημένη σου και , νομίζω , πως δεν αφήνει κανέναν ανέγγιχτο. Θάνατος η ποίηση;
-Όχι ακριβώς. Είναι οι χαμένες πιθανότητες, οι ανέγγιχτες στιγμές, οι ανικανοποίητοι πόθοι, το ανέφικτο, το ανείπωτο, το άρρητο, ο καρπός που δεν έδεσε, που δεν βιώθηκε, έγινε ψιθύρισμα, μυστικό, κρυφό, έγινε ο υπαινιγμός.
-Χλόη, δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω για τον διπλό κόπο! Πραγματικά μεγάλη τιμή και μόνο αναγνώριση μιας γυναίκας με ανθρωπιά, ζεστασιά, ειλικρίνεια και μεγαλείο δείχνει. Μιας "ανθρώπου" που δεν προδίδει την ποίηση αφού κατάκοπη δίνει για τους αναγνώστες του "Λόγων Παίγνια" και της στήλης την τόσο ζεστή παρουσία της !!!Θα έχω να λέω πως προσωπικά αισθάνομαι τυχερή που γνώρισα την Ποιήτρια και τη Γυναίκα Χλόη Κουτσουμπέλη! Σ' ευχαριστώ! Σ' ευχαριστούμε!
-Εγώ ευχαριστώ Ελένη μου! Είσαι πολύ γλυκιά και το χάρηκα πολύ. Μου άρεσαν πολύ οι ερωτήσεις που μου έκανες και νομίζω ότι πέτυχε η χημεία ερωτήσεων και απαντήσεων. Σε φιλώ πολύ, καλή σου νύχτα!