Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα

(φωτ. Henri Cartier-Bresson)



Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα.

Είναι η ώρα που αποχαιρετάς τους φίλους

το χαμόγελό τους πλαδαρή σκιά πάνω στους τοίχους.

Είναι η ώρα που θυμάσαι τους εραστές,

όχι αυτους που απόκτησες

σε ανάστατα κρεβάτια και σκληρά πατώματα

αλλά αυτούς που αγνάντεψες

κάποιες νύχτες κιτρινισμένες από όξινο φεγγάρι

με τρίμματα λεμονιού στην παλάμη

και πληγές ανοιχτού πόθου

να αιμορραγούν τώρα, τα μεσάνυχτα.

Τα μεσάνυχτα είναι περίεργη ώρα.

Ξάφνου μετράς και συλλογιέσαι

όχι αυτά που έκανες ως τώρα

μα εκείνα τα ανεκπλήρωτα

τα όνειρα, τις πεθυμιές, τα ανέλπιστα,

τα ελπιδοφόρα απελπισμένα,

η μισή νύχτα γίνεται μισή ζωή

κι ο χρόνος μασκοφόρος δολοφόνος

αμείλικτα πλανιέται μες την νύχτα.

Τα μεσάνυχτα είναι η ώρα του έρωτα.

Αυτού που ζεις ή αυτού που χάνεις

η εκσπερμάτωση της νύχτας

στα λευκά σεντόνια του πρωινού

ή ένα μισοτελειωμένο άγγιγμα στο μάγουλο

από το χέρι του ψυχρού εκτελεστή 

με τα χρωματιστά εσώρουχα.

Τα μεσάνυχτα είναι η ώρα που πουλάς ή αγοράζεις,

που παραδίνεσαι ή αποχωρείς.

Είναι καιρός τώρα που κάθε μεσάνυχτα

βάφω μαύρο το κορμί μου

και διαλύομαι στη νύχτα.

Ως τα άλλα μεσάνυχτα.

Aπό τη συλλογή "Η Νύχτα είναι μια Φάλαινα"
Εκδόσεις Βιβλιοπωλείου Λοξίας (1990)